e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Κυριακή 27 Απριλίου 2008

Η μία και μοναδική ευκαιρία

Γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας

«Και τι ζητάω; Τι ζητάω;
Μια ευκαιρία, στον Παράδεισο να πάω»
(Μαχαιρίτσας – Σαββόπουλος)

Η εναγώνια αυτή εκζήτηση του παραπάνω τραγουδιού αποτυπώνει μια βαθύτερη και ουσιωδέστερη νοσταλγία της ψυχής: Τη μνήμη της πρώτης, κύριας, χαμένης, αλλ’ όχι λησμονημένης πατρίδας όλων μας. Ο σύγχρονος άνθρωπος, ο οποίος μετά την προπατορική αστοχία συνεχίζει απ’ τη μια να ρέπει ακατάπαυστα στην πτώση κι απ’ την άλλη να θυμάται τις αρχαίες ωραίες εποχές της ουράνιας μακαριότητας, τώρα, σε μιαν αδιευκρίνιστη κατάσταση «εντός, εκτός κι επί τα αυτά», εκζητά τη διέξοδο της «μιας ευκαιρίας», η οποία όμως, εδώ και είκοσι αιώνες τώρα του έχει δοθεί και διαρκεί αέναα για τον έχοντα όμως κατάλληλη όραση προς τούτο. Πρόκειται για το πολυτιμότερο δώρο του Ουρανού προς τα εγκόσμια πράγματα, διότι ακριβώς αυτά τα γήινα κι επουσιώδη, τα εφήμερα και δευτερεύοντα, τα περικοσμεί με νόημα κι ενδιαφέρον, ουρανίζοντάς τα.

Μιλάμε σαφέστατα για την Ανάσταση του Θεανθρώπου. Ανερχόμενος Εκείνος από τη χαώδη πραγματικότητα του Άδη στην επιφάνεια της καθημερινής μας ζωής (φυτοζωής), συνεγείρει τη λεκιασμένη μέχρι πρότινος ανθρώπινη φύση κι από τότε ακριβώς συνανιστά κάθε ταλαίπωρο άνθρωπο, που το ζητά.
Να, λοιπόν, η ευκαιρία! Μας προσφέρεται ως η τελευταία πια και διασώζουσα περίπτωση χάριτος, ώστε να συμβεί το προσωπικό του καθενός μας πέρασμα (=Πάσχα) από την τραγωδία της εντάφιας αυτοεξορίας στη χαραυγή της Χαράς και της Ελπίδας του κόσμου, που ευαγγελίζεται η Ανάσταση του Χριστού. «Διότι», όπως επισημαίνει ο θεοδίδακτος π. Ιουστίνος Πόποβιτς, «χωρίς την ανάστασιν τίποτε πιο παράλογον από τον κόσμον αυτόν· ούτε μεγαλυτέρα απελπισία από την ζωήν αυτήν, δίχως αθανασίαν». Και αλλού, ο ίδιος επισημαίνει: «Οι άνθρωποι κατεδίκασαν τον Θεόν εις θάνατον· ο Θεός όμως δια της Αναστάσεώς Του "καταδικάζει" τους ανθρώπους εις αθανασίαν (…). Ποτέ δεν έδειξαν οι άνθρωποι τόσον μίσος προς τον Θεόν, όσο όταν Τον εσταύρωσαν και ποτέ δεν έδειξεν ο Θεός τόσην αγάπην προς τους ανθρώπους, όσην όταν ανέστη»
(«Άνθρωπος και Θεάνθρωπος», σ. 44 και 40 αντίστοιχα).

Ό,τι πια ζητάμε, ό,τι όλο νοσταλγία επιθυμούμε, παραχωρείται στο εξής απλόχερα και δωρεάν μέσω της μιας και μοναδικής ευκαιρίας της Ανάστασης, κατά την οποίαν σύμπας ο παλαιός κόσμος μεταμορφώνεται σε νέο. Και αυτή η έκταση και συγκλονιστική όντως νεότητα οιωνίζεται μιαν ερχόμενη Ανάσταση, εκείνην των εσχάτων χρόνων, την οποίαν θαυμάσια οραματίσθηκε ο «εν Πάτμω» Ιωάννης: «Ιδού καινά ποιώ πάντα» (Απ 21,5), διότι ακριβώς «τα πρώτα απήλθον» (ό.π. 21,4).
Η στυφή γεύση από τη βίωση των αρχαίων και η εμμονή μας (ως μη ώφειλε) στην ανθυγιεινή αυτή κατάσταση της παρακοής προσθέτουν τον βαθύ αναστεναγμό της νοσταλγίας, την αγωνία μιας τόσο μακρινής εγγύτητας. Κατά πόσον όμως πειθόμαστε, οι «ανόητοι και βραδείς τη καρδία» (Λκ 24,25), ότι γι' αυτή την ασθένεια της φύσης μας έχει ήδη δεδομένο το γιατρικό; «Φάρμακον αθανασίας» και «αντίδοτον του μη αποθανείν» (κατά τον Αγ. Ιγνάτιο τον Θεοφόρο) προσφέρεται δια της Αναστάσεως το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου Ιησού. Εκείνο είναι, που εντέλει αρδεύει την άνυδρη και διψασμένη μας ύπαρξη, παρηγορεί τ’ απαραμύθητα, ισορροπεί τα κλυδωνιζόμενα, τακτοποιεί τ’ απροσάρμοστα, προσθέτει ζωή απ’ τη Ζωή, που Εκείνος ΕΙΝΑΙ, δια του Θανάτου Του. Στις καθημερινές μας σχέσεις θεωρούμε αθέμιτο (και δίκαια) το να επιβιώνουμε εις βάρος της ζωής κάποιου άλλου. Στη σχέση μας όμως με τον Αναστημένο Ιησού τα πράγματα λειτουργούν αντίστροφα: Ο Θάνατός Του όντως έγινε ζωή μας. Το Αίμα Του μπορεί τώρα, να κυκλοφορεί κυριαρχικό και ζωοπάροχο στο αίμα μας. Το Σώμα Του μπορεί πια, να σπονδυλώνει το δικό μας ατροφικό σαρκίο. Γι’ αυτό και ζούμε ακόμη. Γι’ αυτό ισχύουμε στο εξής, δυνάμενοι ν’ ανασταινόμαστε κάθε φορά, που ασφυκτιούμε στους κάθε είδους τάφους, εντός των οποίων έχομε συνήθως αυτοεγκλωβισθεί.

Τις έκτακτες αυτές προοπτικές, την δυναμική αυτή διαφάνεια της Λαμπρής επισημαίνει, άλλωστε, ο σταυροαναστάσιμος λόγος του Οδυσσέα Ελύτη σε κάθε ποιητική ευκαιρία:

«Καθαρή διάφανη μέρα (…).
Σου ‘ρχεται να πετάξεις ψηλά κι από κει να μοιράσεις δωρεάν την ψυχή σου (…)»
(«Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου», σ. 49).
Και αλλού:
«Αν είναι να πεθάνεις
πέθανε
αλλά
κοίτα να γίνεις
ο πρώτος πετεινός μέσα στον Άδη»
(«Σηματολόγιον», σ. 95)

Αν, λοιπόν, ακόμη αναμένουμε τη «μία ευκαιρία», που θεωρούμε ότι μας λείπει, ας ενστερνισθούμε τον εύφωνο λόγο του Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου:
«Χριστός εκ νεκρών, συνεγείρεσθε· Χριστός εις εαυτόν, επανέρχεσθε· Χριστός εκ τάφων, ελευθερώθητε των δεσμών της αμαρτίας. Πύλαι άδου ανοίγονται και θάνατος καταλύεται (…)». –

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ας μην έρθει η στιγμή που δεν θα έχουμε πια την ευκαιρία, γιατί θα είμαστε εκεί που όλα θα έχουν οριστικοποιηθεί και θυμηθούμε την ευκαιρία που χάσαμε όταν θα είναι πια πολύ αργα...

P. Kapodistrias είπε...

@ Αριάδνη,

Γένοιτο κατά το ρήμα σου! Ας προσπαθήσουμε όμως συνάμα! Οι επιλογές βρίσκονται μπροστά μας, μια και Χριστός Ανέστη!